Ξεκίνησε για πλάκα
κάποτε,σαν παιχνίδι
ύστερα ξέσπασμα,εκτόνωση.
ο καιρός το ρίζωσε μέσα μας.
Είναι φορές που νιώθεις
ένα βάρος στο στήθος
να ψάχνει τρόπο
να βγει,να εκφραστεί.
Άλλος πιάνει πινέλο
άλλος χαρτί και μελάνη
κάποιοι μια πένα
κι έτσι επιβιώνουν.
Μερικούς,άτυχους,
τους αφήνουν οι δυνάμεις
κι αυτό το πράμα μένει
μέσα,και τρυπά τα σωθικά
σαν υδράργυρος.
Μέχρι τότε όμως
όλοι ,μα όλοι,θα φτύνουν
αίμα πάνω σε καμβάδες
άσπρες κόλες και πλήκτρα
όχι από γούστο,μα από ανάγκη.
Κανείς λογικός
που διαλέγει αυτή την κατάρα.
