Τα τέσσερα στοιχεία.

Όταν έβλεπα ήρεμα νερά μου άρεσε να πετάω μέσα κάτι και να χαζεύω τα κύματα.
Όχι ότι με ενθουσίαζαν αυτά τα μικρά,επαναλαμβανόμενα,τεχνητά κυματάκια.
Όμως λες είναι καλύτερο από το τίποτα.
Τι με ενθουσιάζει?...

Καταιγίδα!Μπουρίνι!

Έχεις δει μπουρίνι!?
Τα λευκά ρομαντικά κούμουλους να μαυρίζουν κι ο ουρανός να πέφτει λες στο κεφάλι σου!
Το απαλό αεράκι που σε νανούριζε τώρα να πιέζει κάθε τετραγωνικό εκατοστό από τη μέχρι τότε ψόφια γαμημένη σάρκα σου!
Τσικ-τσικ...Ταπ!Τρις σταγόνες....
Και μετά βροχή!Βροχή δικέ μου!!Και φώτα!
Πίσω σου χείμαρροι,στα πλάγια βράχοι και μπροστά σου η θάλασσα γεμάτη απ' την οργή της Χάρυβδης ή με τη δύναμη αρχαίας προσευχής από το Απέραντο!
Με πόδια στη γη,χέρια αρπαχτικά,μουσκεμένος
περιμένεις το τέταρτο στοιχείο  να ενωθείς με το σύμπαν!
Ναι!Αυτό μάλιστα!...